Terwijl ik op de bank lig verdwijnt langzaam het kleed naast me onder een witte deken van zakdoekjes. Sinds ik bij de reclame gezien heb dat ik die vieze lappen gewoon op de grond mag gooien, doe ik niet anders!
Het is trouwens wel een echt vieze reclame, want wat zit die man daar toch de hele dag te doen, met twee handen op kruishoogte verborgen onder de tissiue's?
Maar goed, inmiddels dansen de zwarte en witte stippen voor mijn ogen vrolijk een cha cha cha, terwijl ikzelf daar op dit moment echt niet aan moet denken. Stel je voor dat ik moet niezen net op het moment dat ik uitdraai en de man die naast ons danst spontaan per ongeluk een douche geef. Bah bah.
Bovendien hoeft mijn dans partner mij niet rond te draaien, dat doe ik vanzelf al.
Mijn keelpijn heeft het leuke effect dat ik me niet eens ziek hoef te melden. Aangezien ik alleen heel zacht kan fluisteren stuur ik een mailtje dat ik zo ga bellen, dus als ik aan de lijn kom weten ze al dat ik onverstaanbaar zal zijn en zeggen ze zelf al: oké we snappen dat je je ziek wilt melden, we moeten alleen nog even weten of je collega inval nodig heeft. Met veel krachtinspanning weet ik er een ferm ja uit te worstelen en mag ik gelukkig weer ophangen.
Wat trouwens ontzettend lief was: ik ben gisteren gewoon gaan werken maar werd halverwege naar huis gestuurd door mijn collega. Dat moest ik natuurlijk even aan de peuters uitleggen. Dus ik vertelde dat ik ziek was en naar huis ging. Een mannetje vroeg of ik dan naar bed ging? Ja, als je ziek bent moet je in bed liggen. Het antwoord hierop kwam meteen: "Dan moet je wel een knuffel meenemen." Hij rende naar de knuffels en heeft speciaal voor mij de zachtste knuffel tijger uitgekozen. Nu lig ik dus echt met een tijger in bed, zodat ik weer gauw beter word.
