ik kom er al sinds ik .... nog niet geboren was, denk ik!
Sommige momenten blijven altijd een foto moment voor mij, de meeuw die op het strand huisje zit, ik kan er ieder jaar weer een foto van maken, niet beter of mooier dan die van vorig jaar, maar gewoon een nieuwe. De jongens gillend van de kou in de zee, op de foto komt het leuker over, het lijkt of ze vreselijk veel pret hebben ipv. alleen maar heel veel kou. De stormbrekers zorgen ook ieder jaar weer voor mooie en soms spectaculaire foto's.
Zo ook van onze buren, ieder jaar weer een verrassing: wie wonen er nu weer naast ons.
De ene keer zijn het nijdig blatende schapen, ik ken dat compleet bespottelijke gevoel van dat meisje in de reclame: wat een geblaat, ik kom hier voor mijn rust hoor!
De andere keer zijn het prachtige lakenvelders, met raar maar waar, steeds 1 klein stiertje erbij. Wat daar de reden van is??? Soms zijn het "gewone" roodbonte koeien, geiten, stiertjes, of plots geen dieren maar staat er graan of maïs.
Het maakt me niets uit, ik moet er een foto van maken.
Maar op de een of andere manier smelt ik steeds weer weg zodra ik tussen het helmgras door kijk. Sommigen kijken graag tussen de coulissen door, anderen door een roze bril, via een kader, vanonder hun wimpers of tussen hun vingers. Ik bekijk het liefst de wereld tussen wat groen/gele grassprieten door. De hele situatie ziet er opeens erg onschuldig, gezellig, vertrouwd, veilig uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten