Twee kabouters wonen in het bos, ze doen niets liever dan bomen tikkertje. Ze rennen hard achter elkaar aan en doen wie het eerst de boom aan kan raken. Die heeft gewonnen.
Ze hebben samen zoveel plezier, dat iedereen die ze bezig ziet een krul in zijn mondhoek voelt ontstaan. Hun opgewonden gejuich en enthousiaste gegiechel zorgt voor tintelingen in je oren. Ze stralen hun levenslust af op wie de tijd neemt bij hen stil te staan.
Echter de bomen lijken steeds verder weg te staan. Langzaam maar zeker kunnen de kabouters steeds minder bomen tellen voor ze uitgeput raken. Af en toe komen ze eindelijk, zwaar hijgend en tollend op hun kleine beentjes, aan bij de boom en dan blijkt het helemaal geen boom te zijn, maar is het bv een vuilnisbak op een houten paal. De bomen lijken verder weg, de grond lijkt drassiger, de ochtend dauw lijkt niet helemaal meer op te lossen en de geluiden van het anders zo levendige bos sterven langzaam maar zeker weg.
Zou dit de ondergang van de natuur kunnen betekenen?
Of zijn het gewoon twee uiterst bejaarde kabouters die zich niet bij hun leeftijd neer kunnen leggen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten