Net wanneer ik in mijn blootje mijn bed instap hoor ik een bons beneden.
Oei wat is dat? Ik verstijf en luister ingespannen of ik nog iets hoor. Is het de hond die iets omstoot? Ik hoor nog meer gestommel dus het zou de hond kunnen zijn....maar nee! De hond maakt de kamerdeur niet open!
Snel probeer ik wat kleren aan te schieten en ondertussen stil te zijn. Dat is best moeilijk wanneer ik in mijn haast twee benen in een pijp probeer te passen terwijl ik met mijn hoofd klem zit in de kapuchon van mijn Tshirt. Met een klap val ik tegen de kast, de spiegel klettert met veel lawaai naar beneden en mijn schouder begint meteen fors te bloeden. Pfff daar gaat mijn plannetje om ongemerkt via het platdak te verdwijnen.
Ik hoor nog meer lawaai van beneden, oh jee, de inbreker raakt nu vast in paniek. Dat is geen goed teken. Rustig blijven lukt mij inmiddels ook niet meer. Zwaar geirriteerd door de puinhoop, al het glas in de slaapkamer en mijn handdoek die zwaar van het bloed wordt raap ik al mijn moed en adrenaline bij elkaar. Kom maar op ik lust je rauw.
Het gestommel klinkt steeds dichterbij, ik pak een flinke kleerhanger ( iets beters zie ik zo snel niet) en ruk net wanneer het gestommel bij mijn slaapkamer aankomt de deur open. Mijn zoon kijkt me verbaasd aan: "wat ben jij nou toch allemaal aan het doen?"
Oh ja, we hadden afgesproken samen, van mijn middagslaapje komt niets vandaag.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten