Verhuizen

Verhuizen

Omdat ik middenin een verhuizing van mijn werkplek zit, moet ik regelmatig terug denken aan vorige verhuizingen. Dat zijn er dan ook nogal een paar geweest. Zo'n 11 keer. Ik vind verhuizen ook erg leuk en biedt me spontaan aan wanneer er iemand gaat verhuizen, dat is ook al zo'n 14 keer geweest zo uit mijn hoofd. Ook mijn broer en zussen heb ik af en toe mee verhuist, euh een keer of zes? Hmmm alles bij elkaar toch al best een boel.

Hoe kan het dan dat er altijd nog van alles mis gaat?
De dozen verkeerd gevouwen zodat de bodem er steeds uit valt. Topzware en hele lichte dozen naast elkaar. Of spullen die met geen mogelijkheid in een doos te proppen zijn en er loopt iemand langs roetsroetsroets alles zit keurig in dat doosje! Ook mijn planning is niet altijd even handig, meestal sta ik op het laatste moment met een bezweet hoofd nog allerlei spullen kris kras in een doos te mikken. Met wat pech is dat een doos die ik al gevuld had, in het nieuwe huis op zijn kop leeggegooid heb en nu dus opnieuw aan het vullen ben, omdat mijn verhuisdozen op zijn. Soms is mijn planning de andere kant op niet handig. Dan heb ik al weken geen bestek meer, loop ik eindeloos met dertig graden in mijn winterkleren of slaap de laatste dagen zonder hoofdkussen.
Ruimtelijk inzicht is echt mijn sterkste kant niet. Ik wil graag die tafel daar, die kast zus en dan de stoel zo. Hmmmmm het resultaat kun je ietwat opmerkelijk noemen, alles op een kluitje en driekwart kamer leeg. Of: sjee hoe moeten we nu ook nog de hondenmand, de salontafel en onze voeten kwijt?
Het liefst loop ik eindeloos te sjouwen en iedereen roept maar waar ze alles hebben willen.
En dat kan ik dan gelukkig weer wel!

Gras

Gras

Ik ben dol op gras!

Vroeger waren mijn meest favoriete sporten altijd op gras. Ik rende zo hard dat de pollen om je oren vlogen of ik maakte een pracht sliding zodat ik ook op die manier mijn sporen naliet. Ik ben zelfs een keer voorover gedoken, plat op mijn gezicht, zodat het gras tussen mijn tanden uitstak. Je zou door al dat grasgeweld kunnen gaan denken dat ik het juist niet leuk vond, maar dat was eigenlijk een onderdeel van mijn liefde voor het gras. De pollen werden terug gelegd en de slidingsporen trokken ook weer bij. De volgende keer dat ik kwam spelen of trainen was er al niets meer van te zien. Het gras tussen mijn tanden deed me ook niet zoveel, want behalve me ontzettend uitsloven kon ik ook heerlijk relaxen in het gras. Op mijn rug, gezicht in de zon of neus in de wind, vingers verstrengeld met het gras en een lange spriet in mijn mond. Zo kon ik tijden liggen kauwen; als een hele luie koe, zeg maar.
De geur van versgemaaid gras is iets waar ik nog steeds ongecontroleerd blij van word. Ik heb het niet in de hand, hoe graag ik ook boos, verdrietig of wat dan ook wil blijven, zet mij naast een maaimachine en ik word blij. Het liefst een handmaaier, met iemand anders als ik erachter. Ik ben zo dankbaar dat ik niet bij de zoveel miljoen medelanders hoor met hooikoorts!

Nooit te oud om te leren

Nooit te oud om te leren

Tijdens de workshop "Fröbel een vest in elkaar" leer ik allerlei vreemde dingen. Vooral over mezelf.
Zo merk ik dat ik het systeem wel snap, maar dat het mij toch lukt om ergens onbedoelt een gat in te naaien! Vraag me niet hoe, want volgens mij hoor je juist dingen dicht te naaien. Ergens ben ik er wel blij mee, want mijn zus kon vroeger al gaten breien, dus nu blijk ik toch ook een familietrekje te hebben!
Gelukkig loopt er een "juf" rond die het een en ander weer recht kan trekken. Terwijl zij druk in de weer is om te herstellen wat ik in mijn enthousiasme een klein beetje apart gemaakt heb, neus ik rond in de ruimte waar we zitten. Ook hier ontdek ik vreemde dingen. Zo ligt er een soort heel grote punnikpaddestoel waarmee je kunt rondbreien. Meteen slaat mijn fantasie op hol en zie ik prachtig gebreide kaboutermutsen formaat peuter voor me, waarschijnlijk een assosiatie met de paddestoel. Maar ook groot formaat sokken, ik vraag me af of je die ook kunt breien op dat punnikding. Zouden er mensen zijn met zulke grote voeten die zelf gebreide sokken willen dragen? Of je kunt een Kerstsok maken dan is het niet erg dat die een beetje groot uitvalt. Ernaast ligt een ruitvormige lap, wat dit zou kunnen worden snap ik niet helemaal, zelfs met mijn uitgebreide fantasie kom ik niet verder dan een pannelap. (of een etui, een brillekoker, een begin van een sprei enz.)
Inmiddels begint mijn vest ergens op te lijken en dan in de goede zin van de betekenis. Ik zou het zelfs al aan kunnen passen, hoera! Alles wat ik tot nu toe gedaan heb aan het vest, heb ik af kunnen kijken van de juf of van een mede-workshopper. Zou daarom de steek die ik gebruik geïmiteerde steek heten? Of is het een typefout in de gebruiksaanwijzing?

De fiets

De fiets

Twintig jaar geleden moest ik eraan geloven. Ik was gesetteld, had een mooie motor onder mijn kont en een baby in mijn buik. Die baby zou niet mee kunnen achter- of voorop de motor, in ieder geval ik vind van niet. Dus werd het tijd voor een serieuze fiets. Tot die tijd had ik me prima met motor en te voet gered, nu zag ik onoverkomelijke bergen en beren op de weg. Hoe moest ik ooit een goede moeder worden zonder fiets?
Na kort wikken en wegen besloot ik een oma fiets te kopen, in die tijd het synoniem voor mama- of moederfiets. Heel Amsterdam fietste er op en dat was zo dichtbij dat ook bij ons een andere vorm fiets vrij uitzonderlijk was. In Amsterdam waren het vrolijk gekleurde rammelbakken die je zo op het oog niet weg wilde halen zelfs al stonden ze niet op slot. Natuurlijk hing er toch een gigaslot aan, want iedereen wist dat het alleen maar schijn was dat deze fiets het stelen niet waard was. In onze fietsvriendelijke hoofdstad is iedere fiets rijp voor een andere eigenaar, en nog steeds bloeit de niet altijd gemoedelijke ruilhandel.
In Haarlem echter werd er iets rustiger gehandeld in tweedehands fietsen dus reden er een hoop nieuwe, mooie fietsen rond. Het was de moeite waard een serieuze nieuwe fiets te kopen. Mijn allereerste spik splinter nieuwe fiets zou er een zijn voor mij en mijn babytje!

Uiteindelijk werd de fiets zwaar op de proef gesteld, werkelijk alles werd per fiets vervoerd. Twee kinderen, boodschappen voor een week, rollen gordijnstof, schilderijen van twee vierkante meter, de hond van de buren, dekbedden, een compleet in elkaar gezet kledingrek en ga zo maar door. Gelukkig niet alles tegelijk, maar wel was elke actie incl. mijzelf.

Na negen jaar bleek die vreselijk handige omafiets toch wel zwaar te fietsen op het winderige erg platte land waar ik inmiddels naar toe verhuisd was. Mede hierdoor ben ik overgestapt op een sportievere fiets met een heleboel versnellingen. Maar mijn handige oma fiets blijft zijn plekje in mijn schuur vrolijk bezet houden. Wanneer ik mijn " oude" fiets weer eens gebruik, blijkt echter dat ik niet meer gewend ben aan een terugtrap rem. Hierdoor spring ik dus steeds gillend en slingerend van mijn fiets af net voor de drukke kruising. Gelukkig dat ik daar geen last van had toen de fiets bezet werd door drie persoontjes!

Foto's

Foto's

Iedereen die ik ken heeft foto's.
Foto's van zichzelf, van andere mensen, van een omgeving of een situatie. Mooie en minder mooie foto's. Sommigen vergroot of in zwart-wit. Het maakt niet uit, want het zijn jouw foto's, dus jou dierbaar.

Ik vind het leuk om zomaar een foto te gaan bekijken en te bespreken wat ik zie. Mijn mooiste foto kan afgedaan worden als onscherp, foute belichting, vreemde compositie enz. Maar waarom? Ik begon de zin al met " mijn mooiste foto " ..... Dus wat maakt het dan verder uit? Ik vind het blijkbaar prima zoals het is. Waarschijnlijk wordt mijn oordeel door emoties beinvloed. Het is misschien wel de eerste foto die ik nam net na de bevalling. Oke, het is de onderkant van het laken omdat ik wilde controleren of mijn buik weer plat was. Dus een flits was misschien handig geweest en iets meer van het bewuste onderwerp op de foto ook, maar toch ...Nu je weet wat er precies op die donkere, kleurloze, vormeloze foto staat kijk je er waarschijnlijk anders tegenaan.
Dan een andere foto, twee meiden staan bij een schiettent op de kermis, beetje vaag, beetje jaren tachtig, maar ze hebben veel lol. EN ze hebben blijkbaar in de roos geschoten, want anders was deze foto niet genomen. Leuke herinnering zou je denken. Toch is er nog iets aan de hand met die foto.....op de achtergrond lopen mensen langs. Sommigen kijken naar de schietende meiden, anderen kijken scheel van verliefdheid in elkaars ogen terwijl ze de drukte proberen te ontwijken en dan loopt er nog een jongen door het beeld. In zijn eentje, doelgericht en met een opvallend kapsel. Deze jongen en de meisjes kennen elkaar niet, toch is die bewuste jongen drie jaar later de vader van de zoon van het linkse meisje. Hoe toevallig kun je door een foto lopen?

Uit de bocht gedanst

Uit de bocht gedanst

Iedere woensdagavond is het zover, eindelijk de week is voorbij! We mogen en we kunnen weer! Tijd voor de volgende dansles.....

Samen met mijn lief zit ik nu twee jaar op stijldansen. Iedere week hebben we de grootste lol en proberen ondertussen ook nog iets te leren. We zitten in een speciale groep. Deze is wat kleiner en met mensen die een groot concentratievermogen hebben. Alles is erop ingericht dat wij anderen niet in de weg lopen of afleiden. Dit is geen boze opzet van ons, maar ik heb nu eenmaal mijn humor en rituelen nodig.
Zo zijn er dansen waar wij toevallig goed in zijn. Mijn lief heeft twee voeten die net als bij Charlie Chaplin naar buiten kunnen wijzen. Dat kan extreem handig zijn bij bv een chachacha, maar werkt alleen zolang ik niet naar beneden kijk. Doe ik dat wel dan is de betovering opeens verbroken en moet ik zo hard lachen dat ik tijdens het draaien loslaat en tegenover een geheel andere partner eindig.
En zo heb ik het ritueel dat ik bij de wals eerst mijn baljurk aan moet trekken. Terwijl iedereen klaar gaat staan; kin omhoog, armen hoog, hoofd gedraaid, schouders breed enz. Sta ik me in het zweet te werken om me eerst fictief om te kleden, zit ik eindelijk naar mijn gevoel recht in de jurk (met hoepelrok) dan kunnen we mee gaan dansen. En je kunt me geloven of niet, zo'n wals voelt heel anders met je "baljurk" aan.

Hoewel we inmiddels natuurlijk echt wel wat opgestoken hebben is het een drama om met mij "in het wild" te dansen. Ik draai steevast de verkeerde kant uit, klets de oren van je hoofd, het liefst ook met de mensen die naast ons dansen, vergeet de passen die ik zou kunnen doen en ga uit enthousiasme compleet mijn eigen ding doen. Gelukkig kijkt mijn lieve lief me dan stralend aan en zegt:" volgens mij heb jij het weer heel erg naar je zin" en gelijk heeft hij!

Natte hond

Natte hond

Oke het was leuk in het bos,.
Oke een hond mag hond zijn en is dus geen mens.
Oke een jachthond volgt zijn neus.
Oke ik heb haar blijkbaar niet voldoende onder appel.

Want ondanks de sloot waar ze op het eind in moest, waardoor mijn hele auto nu naar natte hond ruikt, is ze nog steeds vies!
Het ontzettend lekkere soepele ganzen flatsje blijkt een vieze stinkende plakkende drol te zijn geweest. Daar helpt niets tegen behalve een uitgebreide make-over.

Eerst moet ik de hond omhoog zien te lokken. Hella mag nooit boven komen en opeens luistert ze formidabel. Met geen stok, snoepje of commando boven te krijgen! Uiteindelijk geef ik het op en pak haar bij kop en kont op. Hoppa en nu naar boven.
Ze kijkt me trouw aan alsof ze zeggen wilt: "ik weet wat we gaan doen, ik vind het niet leuk, ik weet niet of ik dit zal overleven en ik zal vast nooit meer de oude worden, maar omdat jij mijn baasje bent en jij dit wil, laat ik het gebeuren!" Ik twijfel even of ik haar niet gewoon voortaan stinkend en vies buiten zal laten wonen, maar gelukkig realiseer ik me gelijk ook dat deze douchebeurt echt niet zo erg is. Dus daar gaan we, samen de douche in. Gelukkig heb ik zo'n kleine badkamer dat het een grote douchecel is.

De details zal ik je besparen, maar wanneer we klaar zijn zitten de hondenharen tot op het plafond en lopen de nagelkrassen over mijn buik. In twee sprongen is Hella beneden en na een uitgebreide schud-mezelf-droog sessie gaat ze met een tevreden zucht liggen. Nog net niet op de bank!

En nu komt de make-over om de hoek kijken!
De douche, de gang beneden en ikzelf hebben die grote beurt wel nodig....

Leuk hoor, een jachthond!

Leuk hoor, een jachthond!
Die van mij weet steevast de mooiste plekjes te vinden om zich te verstoppen. Temidden van heuphoge veldbloemen zit een heel klein muizenholletje, dit is een pracht moment om voor te gaan staan (of zoiets, in ieder geval staat ze stokstijf stil) met alleen een propeller staart die blij in de rondte seint dat er wild in de buurt is!
Nu hopen dat er niet iets naar buiten komt, want dan vliegt onze held op sokken van schrik de sloot in.

Even later gaat ze er als een speer vandoor. Waarheen? Dat weet alleen haar neus denk ik. Gelukkig vindt ze me belangrijk genoeg om weer naar terug te keren, dus als het mij te lang duurt ga ik gewoon ergens zitten kletsen met willekeurige voorbijgangers. Net wanneer ik er serieus over denk om maar naar huis te gaan komt ze als een frisse wind aanwaaien. Bij nader inzien is die windvlaag niet zo fris meer, want er bestaat geen groter hondengenot dan in iets vies gaan liggen rollen. Inmiddels weet ze dat ik heel hard kan lopen en roepen tegelijk wanneer ik het vermoeden heb dat ze wil gaan rollen. Dus neemt ze het zekere voor het onzekere en doet ze dit vooral uit het zicht!

Mijn wraak is zoet, want eerst moet ze de sloot in en thuis wacht er nog een watergevecht. Onder de douche met die stinkerd!

Samen spelen.....

Jippie, ik heb weer een nieuw spel op mijn tabletje!

Natuurlijk weer zeer verslavend, want daar worden ze voor ontwikkeld denk ik.
Volgens mij willen de gamebedenkers graag in hun eentje genieten van de rust in het bos, doen ze graag in lege winkels hun boodschappen en rijden ze het liefst door verlaten straten!
Niets zo mooi als veel mensen thuis met hun spelcomputertje in de weer!

Maar goed, daar ging het eigenlijk niet om. Ik speel tegenwoordig een bordspel op de computer. Handig, want er kunnen geen onderdelen kwijt raken! Ook kan er niemand uit frustratie het bord omgooien en..... ik hoef niet te wachten tot er iemand thuis komt die met mij een spelletje wil doen. Het is alsof de computer altijd kwispelend met een bal in zijn bek staat te wachten tot IK zin heb in een spelletje!

Nu kun je de meeste spellen spelen met andere (vreemde) spelers, dus het duurde even tot ik doorhad dat mijn tablet zich een naam toegeeigend had. In het begin dacht ik dat ik toevallig iemand gevonden had die net zo enthousiast als ik begonnen was en niet kon stoppen. Net toen ik me zorgen over haar begon te maken ( ze was echt ieder moment online) en ik op zoek ging naar de chatfunctie bedacht ik me dat die naam wel eens fake kon zijn. Toen had ik een nieuwe uitdaging: op de meest vreemde momenten heb ik ingelogd. Ze was er altijd!
Daarom noem ik mijn tabletje voortaan maar bij de naam die ze zelf gekozen heeft: Barbara.

Complimentendag

Complimentendag

Ik heb geen idee of het al bestaat. Ik denk eigenlijk van wel, er bestaat immers voor alles al een dag. Een tijdje terug vond ik een site waar een jaar kalender opstond met op iedere dag vermeld wat voor speciale dag het was.
Dag voor de groene planten, vrijwilligersdag, dag voor MS, dag voor de dieren, dag voor de wetenschap, oceanendag, dag van de lach enz. Een beetje blij dat ik die site kwijt ben ?...... JA! Want je mag het leven best een beetje vieren, maar dan liever wat spontaner.
Wanneer ik door iemand opgelegd krijg op welke dag ik waaraan moet denken, hmmmm nee dat werkt niet echt. Bovendien zijn er dan maar een stuk of vier dagen waarop ik zelf mag denken!

Toch verwacht ik dat vandaag een mooie complimenten dag zal zijn. Niet dat ik nu bedoel dat je deze dag geen compliment hoeft te krijgen, omdat je er niet aan denkt, dat juist niet. Iedereen verdient iedere dag een compliment ( of tien).
Maar het zal een dag zijn die een complimentje waard was.
Let vanavond maar eens op wanneer je de dag even naloopt.

Kwam het zonnetje even prachtig tussen de buien door? Was de kassiere vandaag extra aardig? Kreeg je toch een glimlach van de buschauffeur die je per ongeluk net sneed? Misschien een financieel meevallertje omdat je een euro op straat vond? Geen lekke band gereden? Een mooi liedje dat je hoorde van het buurmeisje? Die prachtige auto die zomaar door je straat heen reed? Het maakt niet uit wat het was, maar indien je goed nadenkt vind je iets speciaals aan deze dag, dat er voor gezorgd heeft dat deze bijzondere dag eigenlijk een complimentje verdiende!

Probeer van morgen ook een complimentendag te maken.

Roken

Roken

Zo'n jaar of 100 geleden ben ik begonnen met roken.
Samen met een vriendinnetje probeerden we het een en ander aan shag en sigaretten, uit.
Met de shag van mijn vader hadden we een hele middag lol, shag die je tussen een papiertje gevouwd moest zien te krijgen! Dat werd natuurlijk een heleboel geknoei, veel dikke toeters en weinig smaakvol roken omdat er zo ontzettend veel los kruim inzat dat je bij elke hijs eerst een soort snor van je onderlip af moest halen.
Het viel ook helemaal niet op wat wij de hele middag hadden uitgespookt: de shag zat tussen onze tanden, in onze haren en op onze kleren, verder kon je van een kilometer afstand de rook ruiken lijkt mij nu.
Gelukkig rookte de moeder van mijn vriendinnetje sigaretten, lichte of mentol denk ik nu. Ze lagen heel sjiek in een doosje in de woonkamer. Het voordeel was dat we gewoon tijdens het rondhangen, ja dat deden we toen ook al, een greep konden doen. Daarna begon het "gevaarlijke" gedeelte: op zoek naar een moment om naar buiten te glippen om daar stiekem dat sigaretje samen op te roken. Dat er nooit een volwassene thuis was viel ons niet op! Dat het niet zo slim was om achter een schouderhoog hegje gebukt te gaan zitten roken, hadden we ook niet zelf bedacht. Dus toen haar broer ons op stond te wachten, die keer dat we in een enorme plensbui samen onder de paraplu gerookt hadden, waren we hoogst verbaasd dat we "gesnapt" waren.

Het mooie is dat ik nu zo'n 30 jaar later eindelijk gestopt ben, maar evengoed op een feest stiekem buiten zit te roken met het idee dat mijn lief dat niet zal merken !?!

Tom tom

Tom tom

Tegenwoordig heb je smartphones, meedenkende strijkijzers en automatische deurklinken, maar het mooiste blijft voorlopig de Tom Tom.
Deze helpt je niet alleen in de sloot maar ook weer eruit :"probeer om te keren, probeer om te keren"
Toen ik mijn nep TomTom nog maar net had, dacht ik dat hij en ik elkaar wel begrepen. Ik lette niet altijd evengoed op, dus wanneer ik de Dorpstraat instelde dacht ik dat het wel goed zou komen. Helaas is een plaatsnaam wel handig dus eindigde ik wel eens in een andere provincie dan bedoelt. Later ontdekte ik dat het zelfs met plaatsnaam fout kan gaan, sommige plaatsen liggen twee keer in Nederland of zelfs in Nederland en in een ander Europees land ( gelukkig heb ik niet de wereld versie) zoals Hengelo of Hasselt.

Ik heb in het begin enorm gelachen om het filmpje waar iemand meteen de heg inreed toen TomTom zei rechtsaf slaan, totdat ik merkte dat mijn beeld van 500 meter niet overeen komt met de 500 meters van het navigatiesysteem. Ik krijg ook de neiging om door de tuin die er toevallig ligt, de bocht af te gaan snijden. Ik zit in de auto luidkeels te mopperen tegen dat ding, alsof hij kan horen!? Of dat hij me expres fout laat rijden!? Suf van mij, maar het ding heet al maanden DomDom. Of de TomTom of ik nu zo dom is, laat ik maar even in het midden.

Sommige mensen vinden het erg grappig om de navigatie-stem in te stellen met een bekende stem, een accent of in een andere taal. Dan heb je zelfs de radio niet meer nodig, want hierdoor kun je opmerkingen krijgen als: "Eej kul, ik wit nie waor je mee bezig ben, maar hier wit ik ut zelfs nie meer". Pas op dat je niet de heg inrijd van het lachen!

Omafiets wijn

Omafiets wijn

Soms lees ik dingen net niet helemaal goed, dat kan haast, desinteresse of slordigheid zijn. Meer zoek ik er niet achter. Maar soms slaat mijn fantasie er wel van op hol.

Zo las ik over de " omafietswijn". ???

Meteen zie ik een Ivon Jaspers type op een cremekleurige omafiets met mand voorop en bloemenkrans daar omheen, door de polder fietsen. In de mand steekt een eigenwijze fles wijn vrolijk zijn hals uit het fel gekleurde picknickkleed. Ze is vast op weg naar een fruitboomgaard om daar samen met een bronstige boerenknul een onschuldig wijntje te gaan drinken na het harde werk.
Terwijl ik dit fantaseer klinkt er een stemmetje dwars door alles heen : Nee! Nee!
En in mijn ooghoek zie ik een alternatieveling op een hele oude zwarte omafiets aan komen rijden. De omafiets heeft wat bedenkelijke groene vegen, vast van een of andere graffiti actie, toen de fiets net heel toevallig in de weg stond. Het kartonnen pak met de prima wijn van de Aldi zit halfslachtig geklemd tussen een snelbinder die aan een kant vastgebonden zit aan de bagagedrager.
Dan wordt de rammelende fiets ingehaald door een groepje schooljeugd. Ze rijden op nieuwe hippe omafietsen in zwart of een basiskleur. Voorop een extra bagagedrager of achterop een extra breed boekenrek. Weer zie ik bloemenkransen, maar ook stickers en oranje vlaggetjes. Ze maken een hoop herrie met hun vrolijk gekwetter en slingeren over de weg. De achterste twee halen giebelend iets uit hun mega grote handtas, als ik goed kijk zie ik iets wat lijkt op de Hema Jip-en-Janneke wijn. Alcoholvrij dus, heet dat tegenwoordig omafietswijn?

"Nicolaas Klei is de bedenker van de 'Omfietswijn'. Omfietswijnen zijn wijnen die vanwege hun uitstekende prijs-kwaliteitverhouding het omfietsen waard zijn."

Kunstig met stof.

Kunstig met stof.

Hmmm nadat ik enthousiaste berichten over mijn lockmachine en een foto van het resultaat op mijn facebook gezet had, hebben een aantal mensen bedacht dat ik nu onderhand mijn eigen kleding wel kan maken.
Nu, niets is minder waar!

Wel kan ik zo ongeveer een kussentje in elkaar zetten. Het is een getailleerde versie, maar best leuk. Of apart is misschien een beter woord.
Dat geeft niets, de bedoeling is dat ik allemaal verschillende opvallende aparte kussentjes krijg met een overlappende eigenschap namelijk oranje! Dat lukt best aardig met hier en daar rondsnuffelen, vlooienmarkten afgaan, op internet struinen en dus ook een kussentje zelfmaken.
Ik heb op de markt een rest stof op de kop kunnen tikken voor 2,00 euro. Totaal! Daar ging ik mijn eerste kussentje van maken. Lukte het niet dan viel ik me er geen buil aan. Lukte het wel dan kon ik er nog 18 maken, het is namelijk zo'n meter of 11 aan stof. Het resultaat is bekend, een getailleerd kussenhoesje met ietwat openstaande naden. Maar wel passend bij de rest.

Zelfverzekerd als ik overkom besluit Anita van Miss Wings dat ik wel verder kan met iets moeilijkers. De volgende stap is van een patroon iets maken.
Dat gaat natuurlijk helemaal mis lopen. Ik ben al niet zo volgzaam en dan een patroon volgen! Ik wil het wel graag een keer proberen, dus zet ik alles op alles om het te doen zoals het hoort. (Alleen weet ik niet hoe het hoort! )
Ik leg een enorme lap stof op tafel die er meteen weer vanaf glibbert. Ik speld mijn patroon aan de verkeerde kant van de stof. Ik vergeet de helft van alle papieren delen die ergens tussen de oranje kussentjes liggen, zodat ik al helemaal niet meer snap wat het uiteindelijk zou moeten kunnen worden. Als dan toch alles vastgespeld zit, ik de spelden uit de tafel gepulkt heb en alles de goede richting oploopt, blijkt dat ik toch nog een klein dingetje over het hoofd gezien heb: die cijfertjes op het patroon zijn maten. Best handig om daarop te letten zodat ik iets kan maken in een bepaalde maat, nu zijn de mouwen van een andere maat als de schouders en de zoom lijkt wel van het kinderpatroon te komen.
Zuchtend begin ik opnieuw.....maar de dinsdagavonden zijn voorlopig weer volgepland bij mij!

Rothumeur

Rothumeur

Soms overkomt me dit:
Ik sta op, nog niets aan de hand.
Ik loop naar beneden en word al wat knorrig.
Na 't plassen terug naar boven en ik voel het irritatie nivo ook stijgen.
Ik worstel wat bij de wasbak en spring in mijn kleren. Wanneer dat niet vlekkeloos gaat, ontglipt me de eerste verwensing al.
Terug naar beneden waar de spanning nog wat meer oploopt. Het enthousiasme van de honden wordt me iets teveel. Gelukkig realiseer ik me dat zij daar niets aan kunnen doen. À la Cesar Milan probeer ik rustig te worden en deze rust uit te stralen, jawel tijdens de wandeling koel ik wat af.
Maar dan.... Terwijl ik nog voor de deur sta begint de onrust alweer te borrelen, eerst bij mij en dan bij de honden? Of andersom? Ik weet het niet, het werkt echter wel.
Als een rode lap!
Ze springen tegen mij en de deur op en de riemen zien eruit of iemand zijn complete padvinders-knopen-handboek heeft willen uitproberen. Ik word onrustiger en negatiever. Mopperend laat ik ze naar binnen in de hoop dat ze eten krijgen en rustig zijn voor ik naar binnen kom. Helaas is dat niet het geval, omdat iemand net even met iets anders bezig was ofzo. Dat kan, maar dan graag op een andere dag!
Nou word ik pas echt humeurig.
Dus kun je me beter even ontwijken!

Inmiddels weet ik uit ervaring dat voorlopig alles mis gaat. De melk is op, de thee kookt over, de troost-hagelslag valt om en de dan-maar-een-sinaasappel spuit recht in mijn oog tijdens het schillen.

Voor de rest van de dag ligt het er helemaal aan wat er op de planning staat. Moet ik werken, dan is het over voor ik daar gearriveerd ben. Moet ik poetsen, dan kan het een hele dag aan blijven houden. Gelukkig poets ik nooit een hele dag achter elkaar, dus tijdens de eerste pauze zet ik een lekker muziekje op en ziet de wereld er al weer wat swingender uit. Moet ik boodschappen doen dan volgt eerst een gevecht met mijn fiets, hierna een gevecht met het boodschappenkarretje, dan valt geheid de blikkentoren om wanneer ik net langs loop en zeker weet dat ik hem niet geraakt heb. Uiteindelijk raak ik aan de praat met iemand die het heeft zien gebeuren en schieten we samen in de lach, wat een gedoe!

Ook over mijn humeur kan ik dus zeggen: "Komt goed schatje!"

Blog Sporten

Blog Sporten

vroeger, heeeel lang geleden, was ik een fanatiek sporter.
Althans dat vond ik zelf. Veel trainen en dan vaak ook nog wedstrijden of andere bijkomstigheden ( niet geheel onbelangrijk voor mij) Ik heb van alles en nog wat gedaan, turnen, verschillende soorten zwemmen, hockey, softbal, dansen, rugby enz. Meestal niet meer dan twee sporten in een periode.
In ieder geval sportte ik vanaf de basisschool zo'n beetje minimaal 6 uur per week. (Inmiddels tel ik zelfs het boodschappen doen op bij mijn half uurtje beweging per dag.) Dit fanatiek sporten heb ik volgehouden tot ik op kamers ging en het wel wat lastig werd om vanuit het hoge noorden ieder weekend naar huis te komen om een wedstrijd te komen rugbyen. En het trainen sloeg ik al helemaal over.

Ik heb veel goede herinneringen aan al dat sporten en heb altijd gedacht dat mijn evt. man en kinderen ook vast erg sportief zouden zijn.
Helaas vanaf het moment dat ik zelf mijn vieze sportsokken moest gaan wassen werd het allemaal wat minder. Omdat ik in de kroeg en bij concerten rondhing kwam ik weinig echte sporters tegen, maar wel een hoop leuke mannen! Dus in plaats van hockeyrokjes en rugby broekjes hingen er minirokjes en boxershorts aan mijn waslijn.

Toen ik kinderen kreeg bleek mijn oudste zoon gewoon niet van sport te houden! Nou ja gewoon? Ik kan me er nog steeds niets bij voorstellen, want wat is er nou fijner dan je compleet in het zweet werken met een aantal goede vrienden tegenover een aantal compleet onbekenden? Na het zweten lekker samen douchen, pleisters plakken en alle spanningen wegdrinken en zingen. Heerlijk, ik had het voor geen goud willen missen.

Ik wil natuurlijk graag het beste voor mijn kinderen, daar hoort sporten ook bij en ben dus samen met Jan overal gaan kijken. Bij judo, voetbal, honkbal, zwemmen, tennis enz. Zelfs bij allerlei dansclubjes. Maar nee, hij ziet er het nut niet van om bijvoorbeeld veel moeite te doen om een bal te krijgen en die vervolgens zo snel mogelijk naar iemand anders te schieten, tja wanneer je het zo stelt???

Mijn andere zoon is gelukkig iets sportiever ingesteld. Hij heeft goed opgelet toen ik met Jan stad en land afliep op zoek naar DE sport voor Jan.
Ben doet dit in een rustiger tempo na. Die wijst namelijk niet alles af, maar wil gewoon alles doen! Dus net als zijn moeder heeft hij inmiddels meer dan 15 verschillende sporten gedaan. Alleen ben ik al 45 en hij pas 15 !

Vandaag beginnen we het rijtje weer van voor af aan denk ik, op naar judo, waar we ook al waren toen hij 4 was.

Regen en zonneschijn

Regen en zonneschijn

Wat vind ik het toch heerlijk om in Nederland te wonen.
Het land waar je kwa weer nooit weet waar je aan toe bent.

Rond de Kerst verwacht je sneeuw maar krijg je naar je gevoel zomerse temperaturen en wanneer in de zomer deze zelfde temperaturen bereikt worden lijkt het opeens toch wel winter. In de herfst steken de bloemen hun kopjes boven de grond uit in de hoop dat de lente begint en in het voorjaar waaien alle nieuwe blaadjes in een vroege herfststorm van de takken af.
Ik geniet steeds weer van deze onverwachte wending, mijn vest in mijn fietstas, schoudertas of op de achterbank zorgt ervoor dat ik nooit teveel verrast word, maar het weer geeft altijd genoeg stof om over te kletsen.

Stel dat het iedere dag tussen de 20 en 25 graden zou zijn, klinkt ideaal, buitje 's nachts overdag het zonnetje, beetje wind, wat willen we nog meer! Maar waar moeten we het dan over hebben bij de bushalte, de slager en met de kassiere? Wat moeten we dan tweeten? Wat moet er op mijn facebook geplaatst worden? En bovenal waar mogen we dan over mopperen? Al de smoesjes: "ik ben verkouden, want het weer sloeg om" en "ik moest eerst naar huis om droge kleren aan te doen" kunnen we niet meer gebruiken. Nee, we moeten gewoon toegeven dat we niets interessants te melden hebben, dat we te laat van huis weggegaan zijn of dat we dit weekend weer flink doorgezakt zijn en een flinke kater hebben.

Ik geniet ervan, maar hoop stiekem gewoon met de rest van Nederland op een mooie zomer!

Koken in een tipi?

Koken in een tipi?

Een keer per jaar worden mijn "collega's" van de basisschool verwend met een uitje en omdat er altijd wel een plekje overblijft mag ik ieder jaar weer mee. Of moet ik zeggen: omdat ik zo gezellig ben? Of zal ik maar eerlijk zijn en vertellen dat wij het hele jaar stinkend ons best doen om zieltjes te winnen voor deze school en wij daarom als soort relatie-geschenk mee mogen, ook voor de teambuilding en de samenwerking?

Na een dolle rit waarbij de TomTom zijn best doet ons bij iedere hoek van de straat op te laten letten en waarschuwd voor gevaarlijke oude dames op een fiets, komen we aan op een terrein met twee grote tipi's en een soort camping wasgelegenheid.
In een enorme tipi brandt een vuur en worden we uitgenodigd om te gaan zitten. Gelukkig voor deze oude knar hoeven we niet op een zelfgeschoten rendieren vel te zitten, maar gewoon op een picknickbank. We gaan echter niet picknicken maar een culinair Laps hoogstandje bereiden! We gaan ook niet op jacht of op een paard op zoek naar wilde sinaasappels, nee we mogen kiezen wat we willen maken en krijgen alle ingredienten gewoon voorgeschoteld in een plastieken bak! (kinderen van deze tijd nietwaar) Omdat het toch even droog lijkt te blijven, kiezen we er gezamelijk, spontaan en heel eenstemmig voor om buiten te gaan hakken, snijden, peuteren, roeren, kneden en kletsen. Er worden grote vuren aangemaakt en we gaan een potje koken. Niet zomaar koken: nee, we gaan broden bakken in een pan, we gaan bonen soep zonder bonen maken, we gaan kippetjes in suikerpasta marineren en een cake van een fruitprutje bakken. Hmmm klinkt niet heel geweldig allemaal, maar dat maakt niets uit! We nemen een biertje, een wijntje, een cola of een watertje en hakken er lustig op los. Complotten worden gesmeed om het gerecht van de ander net iets minder lekker te laten worden door de bereiders af te leiden, ook worden mensen zonder blikken of blozen omgekocht om uiteindelijk bij het eten te kiezen voor een specifiek gerecht. De concurentie viert hoogtij! Een enkeling zegt gewoon: hmmm dat van ons is niet zo erg goed gelukt hoor, maar met een beetje extra saus van een ander zal het wel gaan.

Uiteindelijk na heel wat vrolijke verhalen, serieuze gesprekken en dingen die al lang eens op tafel moesten komen of juist eigenlijk beter nooit uitgesproken hadden kunnen worden, kunnen we aan tafel!

Je zou je af kunnen vragen of dit allemaal wel zo goed is voor de verhoudingen binnen een team, ik kan je vertellen: JA!

En het was toch lekker!!!

Wachten op pizza

Wachten op pizza

Het begint allemaal op de dag dat ik onverwacht alleen thuis ben.
Ik heb geen zin de geplande maaltijd alleen voor mijzelf te maken, dus kies ik voor een afhaal pizza. Deze zijn namelijk veel lekkerder dan een diepvries pizza en voor een zelfmaak pizza heb ik geen spullen in huis.

Eerst kijken op internet welke pizza ik wil, na een bijzonder moeilijk keuzemoment besluit ik de champignonnen te willen. Ik bestel 1x per jaar pizza en wil dan natuurlijk de allerlekkerste!

Twintig minuten later zit ik op de bank, wijntje erbij, muziekje aan, kaarsje op tafel en de hond kwijlend onder de salontafel. Er zou maar eens een stukje vallen! Dan win ik het nooit van een hond die al in starthouding klaarligt. Ik lig namelijk in relax en geniet houding.
Hmmm ik kan nog net bij mijn nieuwe telefoontje, even kijken of ik een foto van pizza met hond kan maken.
Helaas ze springt meteen op zodra ik het toestel in mijn hand heb. Terwijl ik nog een hapje neem, kruipt ze teleurgesteld maar hoopvol terug naar haar plekje. Onverwacht maak ik toch nog een leuke foto!

Na dit Kodakmoment hou ik in mijn linkerhand een pizzapunt en kan ik met mijn rechterhand mooi mijn tablet besturen. De pizza bevalt me erg goed en wanneer ik facebook open zie ik dat de pizzaboer ook een pagina heeft. Snel vriendjes worden, dan kan ik de volgende keer makkelijker kiezen, alhoewel, volgend jaar .... weet ik niet of ik daar nog aan denk.....
Mijn ogen dwarrelen over de pizzapagina en opeens zie ik iets interessants: een foto wedstrijd! Nou ja, " maak een foto met je bestelling erop" zie ik staan, dat heb ik net gedaan! Ha, dat heeft zo moeten wezen, ik ga deze wedstrijd winnen!
Bijkomend voordeel van mijn telefoontje: je kunt foto's in een keer op facebook plaatsen, reuzehandig, nu tenminste.

Een week later weet ik dat ik komend jaar extra hard zal moeten gaan lopen en flink op mijn benzine kosten zal gaan besparen, want alles moet voorlopig op de fiets gebeuren. Dit jaar zal ik iedere week in mijn relax en geniet houding genieten van mijn gratis pizza!
Hoera ik heb gewonnen!!!

Buik-weg-stress

Buik-weg-stress

Ik ga een keer met een vriendin gaan stappen in Tilburg. Ik heb al wat last van losse huidspanning in samenwerking met de zwaartekracht, maar ach wat, ik ben gezond, gelukkig en mama. Dus ik zet me over de damesfrustraties heen en pers me in mijn meest feestelijke outfit. De bel gaat, ik ren voor zover dat lukt met mijn knieen tegen elkaar naar de voordeur en daar staat een Bordeau Rode Playmate op de stoep.
Euhhh oeps tegen zoveel geweld kan ik niet op. Ik overweeg nog even mijn lange hippierok aan te doen om het contast nog wat extra aan te zetten. Helaas lieve Lieta besluit dat zij al lang genoeg moed heeft lopen te verzamelen om deze catsuit aan te trekken. Dus als we nog langer wachten met vertrekken trekt ze de rits open en blijven we thuis!
Aangezien mijn vriend in huis rondloopt en ik hem al met rode koontjes naar al dat bordeaurode fluweel had zien loeren besluit ik dat ik Lieta beter meteen mee naar buiten kan sleuren. Achterop de fiets op weg naar het station heeft ze praatjes voor tien. Dat belooft een heerlijk avondje lachen te worden.

Wanneer we op de terugweg gestrekt in de trein liggen met onze hakken uit en de make-up in ons decollete vraag ik me eindelijk hardop af hoe het kan dat we zoveel lol hebben met zo weinig drank op. Het wijze antwoord dat daarop volgt bewijst meteen dat ik dus noooooit zo'n strakke catsuit aan hoef te doen: om te voorkomen dat ze moet plassen! Het is zo omslachtig om de buik-weg-string van die avond streep- en vouwloos aan te trekken, dat doet ze maar een keer per avond!

Toen ik dat hoorde moest ik zo hard lachen dat ik spontaan in mijn broek pieste!