Twintig jaar geleden moest ik eraan geloven. Ik was gesetteld, had een mooie motor onder mijn kont en een baby in mijn buik. Die baby zou niet mee kunnen achter- of voorop de motor, in ieder geval ik vind van niet. Dus werd het tijd voor een serieuze fiets. Tot die tijd had ik me prima met motor en te voet gered, nu zag ik onoverkomelijke bergen en beren op de weg. Hoe moest ik ooit een goede moeder worden zonder fiets?
Na kort wikken en wegen besloot ik een oma fiets te kopen, in die tijd het synoniem voor mama- of moederfiets. Heel Amsterdam fietste er op en dat was zo dichtbij dat ook bij ons een andere vorm fiets vrij uitzonderlijk was. In Amsterdam waren het vrolijk gekleurde rammelbakken die je zo op het oog niet weg wilde halen zelfs al stonden ze niet op slot. Natuurlijk hing er toch een gigaslot aan, want iedereen wist dat het alleen maar schijn was dat deze fiets het stelen niet waard was. In onze fietsvriendelijke hoofdstad is iedere fiets rijp voor een andere eigenaar, en nog steeds bloeit de niet altijd gemoedelijke ruilhandel.
In Haarlem echter werd er iets rustiger gehandeld in tweedehands fietsen dus reden er een hoop nieuwe, mooie fietsen rond. Het was de moeite waard een serieuze nieuwe fiets te kopen. Mijn allereerste spik splinter nieuwe fiets zou er een zijn voor mij en mijn babytje!
Uiteindelijk werd de fiets zwaar op de proef gesteld, werkelijk alles werd per fiets vervoerd. Twee kinderen, boodschappen voor een week, rollen gordijnstof, schilderijen van twee vierkante meter, de hond van de buren, dekbedden, een compleet in elkaar gezet kledingrek en ga zo maar door. Gelukkig niet alles tegelijk, maar wel was elke actie incl. mijzelf.
Na negen jaar bleek die vreselijk handige omafiets toch wel zwaar te fietsen op het winderige erg platte land waar ik inmiddels naar toe verhuisd was. Mede hierdoor ben ik overgestapt op een sportievere fiets met een heleboel versnellingen. Maar mijn handige oma fiets blijft zijn plekje in mijn schuur vrolijk bezet houden. Wanneer ik mijn " oude" fiets weer eens gebruik, blijkt echter dat ik niet meer gewend ben aan een terugtrap rem. Hierdoor spring ik dus steeds gillend en slingerend van mijn fiets af net voor de drukke kruising. Gelukkig dat ik daar geen last van had toen de fiets bezet werd door drie persoontjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten