Iedereen die ik ken heeft foto's.
Foto's van zichzelf, van andere mensen, van een omgeving of een situatie. Mooie en minder mooie foto's. Sommigen vergroot of in zwart-wit. Het maakt niet uit, want het zijn jouw foto's, dus jou dierbaar.
Ik vind het leuk om zomaar een foto te gaan bekijken en te bespreken wat ik zie. Mijn mooiste foto kan afgedaan worden als onscherp, foute belichting, vreemde compositie enz. Maar waarom? Ik begon de zin al met " mijn mooiste foto " ..... Dus wat maakt het dan verder uit? Ik vind het blijkbaar prima zoals het is. Waarschijnlijk wordt mijn oordeel door emoties beinvloed. Het is misschien wel de eerste foto die ik nam net na de bevalling. Oke, het is de onderkant van het laken omdat ik wilde controleren of mijn buik weer plat was. Dus een flits was misschien handig geweest en iets meer van het bewuste onderwerp op de foto ook, maar toch ...Nu je weet wat er precies op die donkere, kleurloze, vormeloze foto staat kijk je er waarschijnlijk anders tegenaan.
Dan een andere foto, twee meiden staan bij een schiettent op de kermis, beetje vaag, beetje jaren tachtig, maar ze hebben veel lol. EN ze hebben blijkbaar in de roos geschoten, want anders was deze foto niet genomen. Leuke herinnering zou je denken. Toch is er nog iets aan de hand met die foto.....op de achtergrond lopen mensen langs. Sommigen kijken naar de schietende meiden, anderen kijken scheel van verliefdheid in elkaars ogen terwijl ze de drukte proberen te ontwijken en dan loopt er nog een jongen door het beeld. In zijn eentje, doelgericht en met een opvallend kapsel. Deze jongen en de meisjes kennen elkaar niet, toch is die bewuste jongen drie jaar later de vader van de zoon van het linkse meisje. Hoe toevallig kun je door een foto lopen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten