Iedere woensdagavond is het zover, eindelijk de week is voorbij! We mogen en we kunnen weer! Tijd voor de volgende dansles.....
Samen met mijn lief zit ik nu twee jaar op stijldansen. Iedere week hebben we de grootste lol en proberen ondertussen ook nog iets te leren. We zitten in een speciale groep. Deze is wat kleiner en met mensen die een groot concentratievermogen hebben. Alles is erop ingericht dat wij anderen niet in de weg lopen of afleiden. Dit is geen boze opzet van ons, maar ik heb nu eenmaal mijn humor en rituelen nodig.
Zo zijn er dansen waar wij toevallig goed in zijn. Mijn lief heeft twee voeten die net als bij Charlie Chaplin naar buiten kunnen wijzen. Dat kan extreem handig zijn bij bv een chachacha, maar werkt alleen zolang ik niet naar beneden kijk. Doe ik dat wel dan is de betovering opeens verbroken en moet ik zo hard lachen dat ik tijdens het draaien loslaat en tegenover een geheel andere partner eindig.
En zo heb ik het ritueel dat ik bij de wals eerst mijn baljurk aan moet trekken. Terwijl iedereen klaar gaat staan; kin omhoog, armen hoog, hoofd gedraaid, schouders breed enz. Sta ik me in het zweet te werken om me eerst fictief om te kleden, zit ik eindelijk naar mijn gevoel recht in de jurk (met hoepelrok) dan kunnen we mee gaan dansen. En je kunt me geloven of niet, zo'n wals voelt heel anders met je "baljurk" aan.
Hoewel we inmiddels natuurlijk echt wel wat opgestoken hebben is het een drama om met mij "in het wild" te dansen. Ik draai steevast de verkeerde kant uit, klets de oren van je hoofd, het liefst ook met de mensen die naast ons dansen, vergeet de passen die ik zou kunnen doen en ga uit enthousiasme compleet mijn eigen ding doen. Gelukkig kijkt mijn lieve lief me dan stralend aan en zegt:" volgens mij heb jij het weer heel erg naar je zin" en gelijk heeft hij!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten