Die van mij weet steevast de mooiste plekjes te vinden om zich te verstoppen. Temidden van heuphoge veldbloemen zit een heel klein muizenholletje, dit is een pracht moment om voor te gaan staan (of zoiets, in ieder geval staat ze stokstijf stil) met alleen een propeller staart die blij in de rondte seint dat er wild in de buurt is!
Nu hopen dat er niet iets naar buiten komt, want dan vliegt onze held op sokken van schrik de sloot in.
Even later gaat ze er als een speer vandoor. Waarheen? Dat weet alleen haar neus denk ik. Gelukkig vindt ze me belangrijk genoeg om weer naar terug te keren, dus als het mij te lang duurt ga ik gewoon ergens zitten kletsen met willekeurige voorbijgangers. Net wanneer ik er serieus over denk om maar naar huis te gaan komt ze als een frisse wind aanwaaien. Bij nader inzien is die windvlaag niet zo fris meer, want er bestaat geen groter hondengenot dan in iets vies gaan liggen rollen. Inmiddels weet ze dat ik heel hard kan lopen en roepen tegelijk wanneer ik het vermoeden heb dat ze wil gaan rollen. Dus neemt ze het zekere voor het onzekere en doet ze dit vooral uit het zicht!
Mijn wraak is zoet, want eerst moet ze de sloot in en thuis wacht er nog een watergevecht. Onder de douche met die stinkerd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten